Portland

Een reisdag is altijd weer een leuk soort spanning. Hoe is onze nieuwe locatie en wat gaan we zien onderweg? Iedere keer weer een avontuur!
De rit naar Portland is 1,5 uur en over de Interstate, maar dat is hier in het binnenland grotendeels een éénbaansweg met flauwe bochten en door de natuur. Veel hoge (naald)bomen nog steeds en veel heuvels en bos om ons heen. Iedereen rijdt heel rustig en relaxed, bumperkleven hebben ze hier volgens mij nog nooit van gehoord. De mensen hier zijn dus niet alleen ontzettend vriendelijk, maar ook nog eens heel geduldig. 

Het Sentinel hotel waar we slapen is een bekend gebouw, een heel mooi oud statig pand. Met prachtige lobby, ornamenten plafonds en ook nog eens een superdeluxe kamer. Er zit een dubbele deur tussen de slaapkamer en een kleine woonkamer met een sofabed voor Daan en Julia. Perfect!
Het is hier in Portland net zo warm als in Nederland, ruim 35 graden... Dus eigenlijk wat te warm om de stad uitgebreid te verkennen. Zeker niet met Daan die zich niet lekker voelt. Hoewel hij het buiten fijn vindt zo warm, want binnen staat overal airco aan. Dan weet je zeker dat hij niet lekker is, want normaal zit hij altijd in de schaduw in de zomer. 

Gezien het krijtjes fiasco met de was moeten we nog wel even op zoek naar  vervangende kleding. Een Hema kennen ze hier natuurlijk niet, maar een H&M misschien wel? Even googlen en ja hoor, maar liefst 3 filialen in Portland! Eentje ook nog eens op loopafstand van het hotel. Julia ziet direct allemaal 'verander-shirts' (voor degene zonder kleine meisjes thuis: dat zijn t-shirts met pailletten die veranderen als je er overheen wrijft doordat de pailletten dan omdraaien) dus mag ze er van ons eentje uitkiezen. Ze kiest degene met de roze cheeta (The Pink Panther, haha). Vervolgens ziet ze in het uitverkoop rek ook nog een mooie mintgroene zomerjurk hangen. Nou vooruit die mag ook mee met dit warme weer. Daan heeft met Rolf ondertussen een paar lekkere korte broeken uitgekozen en een T-shirt met de Amerikaanse vlag, ook wel toepasselijk hier ; -) Hij ziet nog een mooie pet, ook met 'verander-pailletten'. Deze veranderd van Spiderman in een rondje van rood-wit-blauw met een ster in het midden. Het klinkt niet zo best, maar het staat hem goed ; -) Naast ook nog wat ondergoed voor iedereen en rompertjes voor Teun zijn we wel weer klaar hier. 

In het shopping mall lopen we langs een ijs-kraam met allerlei smaken schepijs. Julia kiest suikerspin smaak (wie kent hem niet?) met regenboogsprinkels en Daan gaat voor de oude vertrouwde aardbei. We vragen om een bakje in plaats van een hoorntje en dan krijgt hij een mini baseball-cap waarin het bolletje ijs geschept wordt. We kiezen de baseball cap van de San Francisco Giants, want daar gaan we over twee weken heen in San Francisco! Rolf heeft eergisteren online kaartjes gezocht voor een baseball game daar. Wel mooi om mee te pakken als je in Amerika bent. Jullie snappen dat dit Rolf aan het woord is, want het boeit mij natuurlijk helemaal niks zo'n wedstrijd. Maar eerlijk is eerlijk het zal waarschijnlijk toch een mooie belevenis zijn straks!  

Hierna lopen we weer terug naar ons hotel en reserveren voor vanavond in het restaurant: Jake's Grill. Ze hebben hier spaghetti voor de kinderen en ze hebben ook weer mooie kleurplaten en spelletjes op het menu staan. Ze zijn wat dat betreft wel heel kindvriendelijk hier overal. Met kinderwagens hebben ze wel wat moeite. Daar doen ze bijna overal wel even moeilijk over. We zeggen dan steeds dat Teun echt nog niet in een 'high-chair' kan zitten, omdat we natuurlijk willen dat hij lekker slaapt in zijn wagentje terwijl wij eten. We moeten hem dan strategisch neerzetten, zodat ze er geen last van hebben met uitserveren en dat hij veilig staat volgens de regels van de brandweer. Dat doen we dus maar braaf en zijn blij dat het iedere keer mag. 

Na het eten zag Rolf ineens dat Daan zijn wiebeltand eruit was! Hoera!!!! Wat een mijlpaal!! Daan helemaal blij, maar vervolgens was de grote vraag: "waar is de tand?" Natuurlijk als eerste zijn bord spaghetti omgekeerd, maar daar was 'ie niet... Onze vriendelijke serveerster, die in het begin een beetje nors deed, ging gelijk meehelpen zoeken. De hele tent werd op zijn kop gezet en tafels werden an de kant geschoven om Daan z'n tand te vinden. Helaas alle moeite voor niks... Voor de herinnering dan maar een foto gemaakt bij Jake's Grill: dé plek waar Daan z'n eerste tand verloor.  

De volgende ochtend werd Daan wakker volledig onder de waterpokken. Bizar hoeveel er ineens zitten. De enige plek waar niks zit, is op zijn handen, voeten en oren! Hij voelde zich nu ook echt ziek. Dus hij mocht lekker op bed blijven liggen, terwijl wij een sloom ochtendje hadden. Rolf en Julia hebben op een gegeven moment ontbijt gehaald bij de Starbucks naast het hotel en dat was dus eigenlijk ontbijt op bed. Daan voelde zich iets beter worden en zag het zelfs zitten om naar het science museum te gaan. Het OMSI, Oregon Museum of Science and Industry. Met joggingbroek en lange mouwen en zijn mooie nieuwe pet op, zodat je niet te erg zag dat hij onder de waterpokken zat. Bovendien had hij het nog steeds de hele tijd koud in de airco, dus hij vond het wel fijn zo. Ze hadden een tentoonstelling over robots, die heel erg leuk was. Grote robots, kleine, robots die net mensen leken, stofzuiger robots, robot-knuffels, een robots waarmee je spelletjes kon spelen, ze waren alom vertegenwoordigd hier. De leukste vonden ze de robot waarmee je boter, kaas en eieren kon spelen. Dit spelletje staat tot nu toe op elk kindermenu en Rolf had Daan en Julia (én mij moet ik eerlijk bekennen) net het trucje geleerd waarmee je bijna altijd kan winnen. Dus wonnen ze zelfs van de robot, haha! Daarna volgde nog verschillende zalen met interactieve wetenschap. Eén tentoonstelling over baby's in de buik vonden wij, maar ook de kinderen, heel interessant. Ze lieten in glazen stolpen de ontwikkeling van embryo's per week zien. Dus 40 baby'tjes op werkelijke grootte. Prachtig om te zien en op deze manier nog weer beter voor te stellen hoe zo'n wondertje in je buik groeit. Ik realiseerde me ook dat Teun nu bijna net zo lang bij ons is, als dat hij in mijn buik heeft gezeten. Heel gek idee en zo ontzettend blij dat hij er is! 

Als laatste was er bioscoop, maar dan wel American Style, dat wil zeggen met een reusachtig scherm, Daar draaide een film over de Great White Shark. Daan vond dit natuurlijk enorm interessant, Julia vond het een beetje spannend en Teun vond het slaapverwekkend. Wat lag hij heerlijk te slapen in mijn armen. Door alle afleiding ging het best redelijk met Daan deze middag, maar toen we thuis kwamen ging hij wel weer op bed liggen. Ik ben toen met Julia nog even gaan winkelen bij de Target vlakbij het hotel. Heerlijk even zonder Rolf, die heel doelbewust de dingen wil pakken die we nodig hebben, kon ik nu met Julia even lekker door te winkel struinen en bekijken wat ze hier allemaal verkopen. Naast luiers, melkpoeder en wat potjes te eten voor Teun, gingen we ook op zoek naar Bran of Oatmeal of iets dergelijks voor Daan tegen de jeuk van de waterpokken. Ik kreeg dit goede advies van dokter Takkie die ik als hulplijn had ingeschakeld met de vraag wat we in Amerika konden halen om de jeuk te verlichten. In Nederland adviseren ze een zemelenbad, maar ja, leg dat maar eens uit hier... Maar bij de baby sectie, hadden ze zowaar allerlei creme's, douchegels en dergelijke met oatmeal. Bedoeld voor kindjes met eczeem, maar in dit geval hopelijk ook verlichtend voor de waterpokken. Ik heb gelijk twee dozen met zakjes oatmeal poeder voor in bad gekocht (voor het geval Julia of Teun ook nog de waterpokken overnemen...) en een vettige creme mét oatmeal om hem in te smeren. Daan wilde dit gelukkig wel proberen toen we in het hotel terugkwamen en hij heeft ruim 30 minuten in het oatmeal bad liggen dobberen. Het verlichte de jeuk en hij vond het volgens mij wel lekker in bad. Thanx lieve Takkie!! 

De volgende ochtend leek het of Daan zich ietsje beter voelde, maar het hield nog niet over. Dus nog even badderen in de oatmeal en ondertussen werd er weer een ontbijtje bij Starbucks gehaald. Na het inpakken, waar we ook weer behendiger in worden, konden we weer de auto in. Op naar de volgende bestemming: een tree house!